แจ๋วอ่ะ คิดได้ไง

ร้านทำผมเล็กๆ ร้านหนึ่ง ที่กลายเป็นร้านประจำของขมมี่

ช่างทำผมเป็นคุณแม่ single mom เช่าห้องเล็กๆ คะเนจากสายตาน่าจะมีขนาดไม่เกิน 3*7 เมตร  เป็นทั้งร้านทำผม เป็นทั้งที่กิน นอน และทุกสิ่ง มีเก้าอี้ทำผม 2 ตัว เก้าอี้ธรรมดาๆ ไม่มีที่ปรับระดับให้สูงต่ำได้ เมื่อตอนครั้งแรกที่ไปทำผมร้านนี้ ระหว่างตัดผมก็นั่งคิดไปว่า ถึงเวลาไดรน์ผมพี่เค้าจะทำไง เราก็ตัวสูงเสียด้วยสิ

ได้เวลารู้ความลับ เธอหันไปใส่รองเท้าส้นตึกที่ถอดอยู่ด้านหลัง ความสูงไม่ต่ำกว่า 4 นิ้ว พี่ไม่มีเก้าอี้ แต่พี่ทำสูงเองได้ในพริบตา ชื่นชมในความคิด ไม่ต้องเสียตังค์ซื้อเก้าอี้แพงๆ ก็ทำได้เหมือนกัน

คุ้นๆ

วันก่อนระหว่างที่อาบน้ำให้คุณลูกสาว น้องลินตางอแงตามประสา อยู่ดี ๆ ลินตาก็พูดออกมาว่า

ลินตา :  เกิดเป็นคนนี่มันช่างลำบากจริงๆ นะคะ คุณแม่รู้มั๊ยคะว่าน้ำอุ่นที่คุณแม่อาบให้หนู ที่จริงแล้วมันไม่อุ่น มันร้อนนะคะคุณแม่ ถ้าคุณแม่ไม่เกิดเป็นหนู คุณแม่รู้หรอกค่ะ

คุณแม่ : !@#%***^&%^$#??

เอ่อ  ประโยคแรกที่ลูกพูด มันฟังดูคุ้นๆ ยังไงก็ไม่รู้นะคะ ประโยคแบบนี้คุณแม่ไม่เคยสอน หนูไปจำมาจากไหน หรือว่ามันถ่ายทอดกันทางพันธุกรรมคะเนี่ย