พอเสร็จกระเป๋าใบนี้ มันหมดเรี่ยวแรง และไม่อยากแม้แต่จะแตะต้องผ้าอีกเลย จนต้องไปใช้แรงปลูกผักทำสวนอยู่วันนึง เล่าให้เพื่อนฟัง มันบอกว่าเป็นเหมือนก๊าน ถ้าไม่มีอารณ์ก็จะไม่อยากทำอะไรเลย เออ..ก็มีคนเป็นแบบเราเหมือนกันแฮะ สำหรับคนอื่นอาจจะเรียกอารมณ์ศิลปิน แต่สำหรับขมมี่สงสัยองค์จะออกจากร่าง ช่วงเย็บกระเป๋าก็ตะบี้ตะบันเย็บๆๆ อยากให้เสร็จไวไว แต่พอส่งของไปให้คุณลูกค้าแล้ว ไม่อยากนึกถึงเข็มเย็บผ้าอีกเลย
วันนี้นึกถึงที่คาดผมอันโปรด ทำจากไหมพรม มีดอกไม้แปะอยู่ด้านข้าง เมื่อไม่นานมานี้ลูกชายทำหัก แอบทำตาเขียวใสไปทีนึง รู้มั๊ยอะตอม อันนี้แม่ชอบ เอามานั่งพินิจพิจารณา เอ๊ะแบบนี้ไม่เห็นจะยากเลย เราน่าจะทำได้สิ เลยไปคุ้ยหาไหมพรม ไม้นิตติ้งที่อยู่ในกรุ แล้วก็ที่คาดผมเส้นเล็กมา 1 อัน ใช้เวลาถัก 1 วัน ตามเวลาราชการ (หลังเลิกเรียนลูกกลับมา หมดสิทธิ์ อย่าแม้แต่จะคิด ต้องวางมือจากทุกสิ่ง) เสร็จแล้ว แต่น แตน แต๊น
น่ารักเนอะ อิอิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น