ทั้งๆ ที่เตรียมทำใจมานานร่วมเดือนว่ายังไงซะ น้ำต้องมาแน่ แต่พอถึงเวลามาจริงๆ อดใจหายไม่ได้ เห็นสีน้ำแล้วอดคิดไม่ได้ว่า เธอคงผ่านอะไรมาเยอะ เดินทางมาหลายจังหวัด ตรากตรำกรำแดดซะจนดำปิ๊ดปี๋เลย แล้วบ้านตรูจะเละเทะแค่ไหนน๊า จะต้องเสียตังค์ซ่อมบ้านอีกเท่าไหร่เฮอะเนี่ย เมื่อแขกมาเยือน ก็ต้องยิ้มทักทายกันหน่อย
น้ำมาจ่อหน้าประตูบ้านแร้ว ต้องรีบอพยพก่อนจะสายเกินไป ลูกๆ ตื่นเต้นกันใหญ่นึกว่าได้ไปเที่ยว แต่เป็นการไปเที่ยวที่ไม่มีคุณพ่อ มันจะสนุกอะรั๊ย ได้เพื่อนบ้านแสนน่ารักช่วยพาเราออกมา แถมยังพามาส่งถึงที่หมาย.......ชลบุรี (แต๊งกิ้วนะคะคุณโต๊ะ คุณโส่ย และน้องนีน่า) จากนี้ไปเราต้องใช้ชีวิตแบบผู้ประสบภัยกันแล้วนะจ๊ะเด็กๆ
ค่ำคืนวันลอยกระทงที่เด็กๆ รอคอย แต่กลับต้องจากบ้านมาไกล ยังไม่ทันจะพ้นวัน เด็กๆ โอดครวญอยากกลับบ้าน ต้องหาทางปลอบขวัญด้วยการพาไปลอยกระทงในหมู่บ้านซะหน่อย
ผู้ประสพภัยตัวน้อยอยากลอยกระทง
อธิฐานซิจ๊ะลูก ขอให้คุณแม่คงคารีบพาพี่น้ำกลับบ้านไวไว หนูๆ คิดถึงบ้าน อยากกลับบ้านแล้วคร่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น